[Rukyan]

[Na drewnianej pó³ce dostrzegasz grub¹ ksiêgê wystaj¹c¹ nieco spoœród innych ksi¹g ... Na ok³adce widnieje napis: "Historia Œwiata"... ]


Prolog: Przy ognisku

Zrobi³ g³êboki wdech, wci¹gn¹³ dym, i powoli go wypuœci³. Wiêksza czêœÌ jego twarzy by³a schowana pod grubym, starym kapturem, a poza nim by³a tylko ciemnoœÌ. Przy s³abej poœwiacie jego fajki niemo¿liwe by³o zobaczenie rys jego twarz.

PrzedstawiÂł siĂŞ jako bard - nikt mu jednak nie uwierzyÂł, gÂłos miaÂł gruby i schrypniĂŞty - i podejrzewaliÂśmy, Âże przemierzyÂł niebezpieczny las samemu.

Jednak¿e, zaproponowa³, ¿e opowie nam historiê jeœli podzielimy siê jedzeniem i ciep³em naszego ogniska. Zgodziliœmy siê, nawet jeœli nie mogliœmy po prostu zostawiÌ tego podró¿nika w zimnym lesie. Rozsiedliœmy siê wygodnie przy ogniu, trzymaj¹c w pogotowiu broù na wypadek zagro¿enia i czekaliœmy na pocz¹tek jego historii. Noc by³ lodowata, a jego niski, gruby g³os rozniós³ siê po wzgórzu, po tym jak od³o¿y³ sw¹ fajkê, otworzy³ usta i zacz¹³ opowiadaÌ.

RozdziaÂł I : KsiĂŞga rodzaju

Historia, ktĂłrÂą mam zamiar wam opowiedzieĂŚ jest o tych, ktĂłrych nazywamy bogami. SÂłuchajcie uwaÂżnie poniewaÂż to prawdziwa historia...

Dawno temu, w zamierzchÂłych czasach, byÂł tylko Âświat, w ktĂłrym wymieszano caÂłe tworzenie.

Setki milionów lat temu, œwiat zacz¹³ siê rozrastaÌ i powoli zaczê³y formowaÌ siê w jego wnêtrzu dwie moce. W trakcie ich wzrostu, moce odkry³y œwiadomoœÌ i ego i rozdzieli³y siê w bia³e œwiat³o i ciemnoœÌ. Bia³e œwiat³o sformowa³o siê w kobietê i nazwa³o siê Einhasad. CiemnoœÌ sformowa³a siê w mê¿czyznê i nazwa³a siê Gran Kain. Od tych dwóch istot rozpoczyna siê ca³y wszechœwiat - to wiemy dziœ.

Einhasad i Gran Kain po³¹czyli swe si³y aby wyrwaÌ siê z wnêtrza œwiata. Œwiat rozpad³ siê na kawa³ki wszystkich rodzajów. CzêœÌ kawa³ków stworzy³o Niebo, niektóre spad³y na dó³ i sta³y siê Ziemi¹. Pomiêdzy Niebem a Ziemi¹ by³a Woda, a kilka kawa³ków sta³o siê L¹dem.

Duch Âświata nazwany Ether, zostaÂł rozbity w trakcie rozrywania Âświata. Tak powstaÂły zwierzĂŞta i roÂśliny. "Stworzenie PoczÂątku" uformowaÂło siĂŞ z tego ducha, giganty byÂły najlepsi z tego gatunku. Byli oni znani jako MĂŞdrcy, poniewaÂż ich inteligencja byÂła rĂłwnie wielka jak ich silne ciaÂła. Giganci obiecali utrzymaĂŚ wiarĂŞ w Einhasad i Gran Kain, poniewaÂż dziaÂłanie tych dwĂłch bogĂłw stworzyÂło ich Âżycie i Âświat. Einhasad i Gran Kain byli zadowoleni z gigantĂłw i wyznaczyli ich na mistrzĂłw wszystkich Âżywych stworzeĂą. ByÂło to zanim pojawiÂła siĂŞ ÂśmierĂŚ i prawdziwy raj.

Einhasad i Gran Kain dali pocz¹tek ¿yciu wielu bóstwom. Pierwszych piêcioro dzieci zosta³o uprawnionych do w³adania ziemi¹. Najstarsza córka, Shilen, w³ada³a wod¹. Najstarszy syn, Paagrio, kontrolowa³ ogieù, a druga córka, Maphr, kontrolowa³a l¹d. Drugi syn, Sayha, zosta³ mistrzem wiatru. Dla najm³odszej , Eva, nie zosta³o ¿ywio³ów do w³adania, wiêc stworzy³a ona poezjê i muzykê. Podczas gdy inni bogowie byli zajêci swoimi domenami, Eva pisa³a poezjê i wyœpiewywa³a je muzyk¹. I tak oto rozpoczê³a siê era bogów i nie istnia³o na ziemi miejsce bogom nieznane.

RozdziaÂł 2: Stworzenie ras

Einhasad byÂła boginiÂą stworzenia i tworzyÂła formy uÂżywajÂąc swego ducha. Jej dzieci posÂługiwaÂły siĂŞ wÂłasnymi mocami do tworzenia Âżycia z tych form.

Shilen wypeÂłniÂła pierwszÂą formĂŞ duchem wody. Tak powstaÂła rasa elfĂłw.

Paagrio wypeÂłniÂł drugÂą formĂŞ duchem ognia. Tak powstaÂła rasa orkĂłw.

Maphr wypeÂłniÂła trzeciÂą formĂŞ duchem ziemi. Tak powstaÂła rasa krasnoludĂłw.

Sayha wypeÂłniÂł czwartÂą formĂŞ duchem wiatru. Tak powstaÂła rasa arteias.

Gran Kain by³ bogiem zniszczenia. Kiedy zobaczy³ pracê Einhasad, sta³ siê ciekawski i zazdrosny. Post¹pi³ tak jak Einhasad i stworzy³ formê na swoje podobieùstwo. Potem uda³ siê do Shilen, swojej najstarszej córki i poprosi³ j¹ o wype³nienie formy jej duchem. Shilen by³a zaskoczona i odpar³a mu, "Ojcze, dlaczego chcesz zrobiÌ coœ takiego? Einhasad, moja matka, jest odpowiedzialna za stworzenie. Proszê nie po¿¹daj mocy, która nie nale¿y do ciebie. Stworzenie, które otrzyma ¿ycie od boga zniszczenia przyniesie tylko katastrofê."

Lecz Gran Kain nie poddaÂł siĂŞ. Po wielu pochlebstwach i dÂługim przekonywaniu, ostatecznie otrzymaÂł zgodĂŞ Shilen.

"Zrobiê to. Lecz ju¿ odda³am ducha wody matce. Wiêc jedyn¹ rzecz¹ jak¹ mogê daÌ s¹ resztki." Shilen odda³a ducha stoj¹cej, przegni³ej wody Gran Kain'owi. Gran Kain z chêci¹ go przyj¹³.

JednakÂże, Gran Kain czuÂł, Âże tylko jeden duch nie bĂŞdzie wystarczajÂący dla jego stworzenia. WiĂŞc poszedÂł zobaczyĂŚ siĂŞ z Paagrio, swoim najstarszym synem. Tak jak Shilen, Paagrio rĂłwnieÂż ostrzegÂł swego ojca.
Jednak i on nie potrafi³ odmówiÌ Gran Kain'owi, wiêc da³ Grain Kain'owi ducha dogasaj¹cego ognia. Gran Kain z chêci¹ go przyj¹³.

Maphr rĂłwnieÂż bÂłagaÂła ojca ze Âłzami w oczach jednak skoĂączyÂła oddajÂąc mu ducha jaÂłowej i skaÂżonej ziemi. Sayha, z kolei, daÂła ojcu ducha dzikiego i gwaÂłtownego wiatru.

Zadowolony, Gran Kain zebraÂł wszystko co zostaÂło mu dane i zapÂłakaÂł, "Popatrz na to Âżywe stworzenie, ktĂłre tworzĂŞ! Popatrz na tych, ktĂłrzy urodzili siĂŞ z duchem wody, duchem ognia, duchem ziemi i duchem wiatru. Oni bĂŞdÂą silniejsi i mÂądrzejsi niÂż giganci. Oni bĂŞdÂą wÂładaĂŚ Âświatem!"

Gran Kain krzyczaÂł z wielkÂą dumÂą na caÂły Âświat i wypeÂłniÂł duchem stworzenie powstaÂłe na jego podobieĂąstwo. JednakÂże rezultat byÂł straszny. Jego stworzenie byÂł sÂłabe, gÂłupie, przebiegÂłe i tchĂłrzliwe. Wszyscy inni bogowie pogardzali stworzeniami Gran Kain'a. Przygnieciony wstydem swojej poraÂżki, Gran Kain opuÂściÂł swoje stworzenia i ukryÂł siĂŞ. Te stworzenia nazywane sÂą ludÂźmi.

Rasa elfĂłw byÂła mÂądra i wiedziaÂła jak radziĂŚ sobie z magiÂą. Nie byÂły one jednak mÂądrzejsze niÂż giganci. JednakÂże giganci pozwolili elfom sÂłuÂżyĂŚ im w politycznych i zwiÂązanych z magiÂą dziaÂłaniach.

Rasa orków by³a silna. Posiedli oni niewyczerpan¹ si³ê i stalow¹ wolê. Nie byli oni jednak tak silni jak giganci. Jednak¿e giganci pozwolili orkom s³u¿yÌ im jako si³y wojenne.

Rasa krasnoludĂłw byÂła uzdolniona. ByÂły one dobrymi inÂżynierami, utalentowanymi matematykami i mistrzami w wyrobie narzĂŞdzi. Giganci pozwolili im sÂłuÂżyĂŚ w bankowoÂści i przemyÂśle.

Uskrzydlona rasa arteias kocha³a wolnoœÌ i posiada³a niespo¿yt¹ ciekawoœÌ. Giganci chcieli pojmaÌ i podporz¹dkowaÌ wolne, lataj¹ce stworzenia, lecz jak tylko arteias zamykany by³ w klatce szybko traci³ si³y i umiera³. Giganci nie maj¹c wyboru pozwolili lataÌ arteias wolno. Arteias odwiedzali miasta gigantów dostarczaj¹c wiadomoœci z innych czêœci œwiata.

Ludzie nie potrafili wykonaĂŚ Âżadnej rzeczy wiĂŞc zostali niewolnikami gigantĂłw, wykonujÂącymi wszystkie rodzaje posÂług. ÂŻycie ludzi nie byÂło lepsze niÂż zwykÂłych zwierzÂąt.

RozdziaÂł 3: Wojna bogĂłw

Gran Kain by³ wolnym i nieskrêpowanym bogiem. Jednak¿e pope³ni³ wielki b³¹d uwodz¹c Shilen, sw¹ najstarsz¹ córkê. Romansowali ze sob¹, unikaj¹c wzroku Einhasad, do czasu, gdy Shilen zasz³a w ci¹¿ê. Gdy Einhasad siê o tym dowiedzia³a, wpad³a w furiê. Odbieraj¹c córce pozycjê bogini wody, Einhasad rozkaza³a wygnaÌ Shilen z kontynentu. Gran Kain odci¹³ siê od tej sytuacji, wiêc Shilen pozosta³o samej pogodziÌ siê z losem.

Bêd¹c w ci¹¿y, Shilen uciek³a na wschód. G³êboko we wnêtrzu mrocznego lasu, porodzi³a - przeklinaj¹c Einhasad i Gran Kain'a - doœwiadczaj¹c straszliwego bólu.

Dzieci urodzone w straszliwej rozpaczy i gniewie jej klÂątw staÂły siĂŞ demonami. Najsilniejsze istoty poÂśrĂłd nich byÂły nazywane smokami.

By³o szeœÌ smoków urodzonych z kl¹twami przeciw szeœciu bogom. Shilen by³a przepe³niona gniewem do Einhasad, która j¹ wygna³a, oraz do Gran Kain'a, który uwiód³ a póŸniej porzuci³. Zbieraj¹c w si³ê swe dzieci, stworzy³a armiê by ukaraÌ bogów.
Najsilniejszym smokom rozkazano przewodziĂŚ armii demonĂłw w walce z bogami. SÂłyszÂąc to, Aulakiria, smok ÂświatÂła, spojrzaÂł na Shilen smutnymi oczami i powiedziaÂł:

"Matko, nie wiesz co czynisz. Czy naprawdĂŞ chcesz zniszczenia bogĂłw? Czy naprawdĂŞ chcesz by twĂłj ojciec, matka i rodzeĂąstwo padli na ziemiĂŞ w kaÂłuÂżach wÂłasnej krwi?"

Jej apel nie zmieniÂł zamysÂłu Shilen.

W koùcu, demony najecha³y pa³ac, gdzie zamieszkiwali bogowie i rozgorza³a zaciek³a bitwa. SzeœÌ smoków zniszczy³o wszystko w pa³acu. Nawet bogowie byli przera¿eni niewiarygodn¹ moc¹ smoków. Bitwa, wydawa³o siê, mia³a siê ci¹gn¹Ì w nieskoùczonoœÌ. Gdyby wojna nie zosta³a przerwana, œwiat przesta³by istnieÌ a wszystkie ¿ywe stworzenia uleg³yby anihilacji.

Liczni posÂłaĂący bogĂłw i demony zostaÂły zniszczone lub zniknĂŞÂły. KaÂżdy dzieĂą rozbrzmiewaÂł gromem i bÂłyskawicami, gdy siÂły brutalnie ÂścieraÂły siĂŞ ze sobÂą w niebiosach. Giganci i inne Âżywe stworzenia na ziemi drÂżaÂły obserwujÂąc straszliwÂą walkĂŞ na niebie.

ZaciekÂła walka trwaÂła kilka lat, jednak stopniowo przewagĂŞ braÂła jedna ze stron. Pomimo wielu odniesionych ran, Einhasad i Gran Kain posiadali wiĂŞksze moce i zniszczyli rzesze demonĂłw.

Smoki kontynuowa³y walkê, pomimo g³êbokich ran i wielu blizn. Ich zmêczenie stawa³o siê coraz bardziej widoczne. Po czasie, wydawa³o siê, ¿e wojna zakoùczy siê ca³kowitym zniszczeniem armii Shilen. Na koniec, smoki rozpostar³y swe skrzyd³a i zaczê³y uciekaÌ w kierunku ziemi. Pod¹¿a³y za nimi demony, którym uda³o siê prze¿yÌ. Bogowie chcieli dobiÌ uciekaj¹c¹ armiê - jednak¿e z powodu w³asnych ran, wszystko na co by³o ich staÌ to obserwowanie wycofywania siê smoków i demonów.

Shilen nie mogÂła poradziĂŚ sobie ze smutkiem, ktĂłry towarzyszyÂł Âśmierci jej dzieci i koĂącowi wojny. StworzyÂła wiĂŞc i rozpoczĂŞÂła swe rzÂądy w zaÂświatach.

RozdziaÂł 4: Wielka powĂłdÂź

Po tym jak Shilen odesz³a, Eva odziedziczy³a prawa do w³adania wod¹. Lecz Eva mia³a bojaŸliw¹ naturê, a bêd¹c œwiadkiem strasznego koùca swej starszej siostry i wojny miêdzy bogami, sta³a siê jeszcze bardziej strachliwa. Aby unikn¹Ì ciê¿aru odpowiedzialnoœci jaki na ni¹ spad³ Eva wykopa³a tunel na dnie jeziora i schowa³a siê w nim.

Bez bogini, która by nimi rz¹dzi³a, duchy wody nie mia³y zadaù i zaczê³y b³¹dziÌ bez celu. Zbyt du¿o wody wp³ynê³o w jedno miejsce i sformowa³o olbrzymie moczary. W innych natomiast miejscach woda nie p³ynê³a w ogóle - tam powsta³a pustynia. Zdarza³o siê, ¿e czêœÌ kontynentu nagle zatapia³a siê w oceanie lub znik¹d wynurza³a siê nowa wyspa. W kilku miejscach pada³o dzieù i noc dopóki wszystko prócz wierzcho³ków najwy¿szych gór nie znalaz³o siê pod wod¹.

Gdziekolwiek nad wod¹ znajdowa³ siê kawa³ek l¹du zbiera³y siê tam wszystkie ¿ywe stworzenia aby utrzymaÌ siê przy ¿yciu, a kawa³ek ten pogr¹¿a³ siê w chaosie. Zarówno na kontynencie jak i w oceanie wszystkie stworzenia cierpia³y. W imieniu wszystkich stworzeù giganty poprosi³y bogów o pomoc.

Einhasad i Gran Kain przeszukali caÂły kontynent i w koĂącu odnaleÂźli jezioro w ktĂłrym ukryÂła siĂŞ Eva.

"Evo, zobacz co siê sta³o poniewa¿ unika³aœ odpowiedzialnoœci. Niszczysz harmoniê tego kontynentu, który stworzyliœmy z takim zaanga¿owaniem. Nie bêdê tego tolerowa³a jeœli wci¹¿ nie bêdziesz mi pos³uszna." Einhasad by³a tak wœciek³a, ¿e jej oczy zap³onê³y ogniem.

Z powodu powodzi, niezliczone iloœci gigantów i innych stworzeù przenios³y siê do œwiata Shilen. Wywo³a³o to zazdroœÌ Einhasad. Dr¿¹c ze strachu, Eva podporz¹dkowa³a siê matce. Kiedy Eva podjê³a swoje obowi¹zki by opanowaÌ wodê, katastrofa stopniowo zaczê³a ustêpowaÌ. Jednak niemo¿liwe by³o przywrócenie porz¹dku na ca³ym kontynencie, który popad³ w ruinê.

RozdziaÂł 5: Wyzwanie gigantĂłw

Giganci zaczĂŞli ÂżywiĂŚ sceptycyzm w sercach. Gran Kain udowodniÂł juÂż swojÂą gÂłupotĂŞ poprzez stworzenie nisko urodzonych istot zwanych ludÂźmi. W dodatku, w wyniku lubieÂżnego zachowania i zazdroÂści Einhasad, powstaÂły ZaÂświaty oraz pojawiÂły siĂŞ demony. W wyniku sÂłaboÂści i niekompetencji Eva, kontynent byÂł w bardzo zÂłym stanie. Ziarno wÂątpliwoÂści zaczĂŞÂło kieÂłkowaĂŚ w umysÂłach gigantĂłw. Czy tacy bogowie zasÂługujÂą na czczenie?

Giganci potrafili jeŸdziÌ stworzonymi przez siebie rydwanami i mogli swobodnie wje¿d¿aÌ i wyje¿d¿aÌ z boskiego pa³acu. Potrafili u¿ywaÌ magii aby wywy¿szyÌ wyspê i ¿yÌ na wysokoœciach podobnie jak bogowie. Potrafili wyd³u¿aÌ d³ugoœÌ swojego ¿ycia by wygl¹da³o to tak jakby byli nieœmiertelni. Giganci zaczêli myœleÌ, ¿e ich moc jest równa bogom. Pomimo swej m¹droœci stali siê nadmiernie aroganccy.

I tak oto giganci d¹¿yli do zostania bogami.

RozpoczĂŞli eksperymenty z modyfikacjami Âżywych organizmĂłw w celu stworzenia nowych form Âżycia. Giganci nazwali magiĂŞ, ktĂłra potrafiÂła czyniĂŚ takie cuda "naukÂą".

Upojeni mocÂą, giganci zorganizowali silnÂą armiĂŞ do walki z bogami pomimo poraÂżki w podobnym zadaniu Shilen, szeÂściu smokĂłw i niezliczonej iloÂści demonĂłw.

Bogowie widzieli przygotowania i byli zagniewani. Einhasad, ktĂłra zastrzegÂła sobie prawo do tworzenia Âżycia, w furii odebraÂło mowĂŞ. PoprzysiĂŞgÂła zniszczyĂŚ wszystkich gigantĂłw na caÂłym kontynencie i caÂłym Âświecie. Gran Kain prosiÂł jÂą uspokojenie siĂŞ.

"Poniewa¿ jesteœ Matk¹ Tworzenia" - argumentowa³ - "zniszczenie moj¹ jest odpowiedzialnoœci¹. Zbyt dobrze wiesz przez co musia³em przejœÌ, gdy po¿¹da³em Twojej dziedziny

Uka¿ê giganty za ich aroganckie zachowanie. Jeœli nadal chcesz zniszczyÌ ca³y œwiat, bêdê walczy³ za Ciebie wszystkim co posiadam". Gran Kain nie chcia³ dopuœciÌ do zniszczenia kontynentu bez wzglêdu na cenê - wiêc jego interwencja bardzo obrazi³a Einhasad. Jednak¿e, poniewa¿ mieli równy status, nie mog³a go powstrzymaÌ.

W koĂącu Einhasad poszÂła na kompromis. W celu ukarania gigantĂłw, zdecydowaÂła poÂżyczyĂŚ mÂłot Gran Kain'a - znany jako MÂłot Rozpaczy. Ze wzglĂŞdu na swojÂą wielkÂą moc niszczenia, nawet Gran Kain nigdy nie uÂżyÂł tej broni. Tym razem w furii, Einhasad podniosÂła mÂłot wysoko ponad gÂłowĂŞ i opuÂściÂła w centrum miasta gigantĂłw.

RozdziaÂł 6: Koniec wiekĂłw

Dopiero, gdy czerwone p³omienie zaczê³y padaÌ z nieba giganci zdali sobie sprawê jak g³upi b³¹d pope³nili. Siêgnêli w górê w po³¹czonej sile aby odchyliÌ wœciek³e uderzenie M³ota Rozpaczy zadane przez Einhasad. Jednak pomimo mocy gigantów, w niewielkim stopniu zmienili kierunek uderzenia m³ota, który pojawiwszy siê nad œwiatem opad³ na miasto.

To wystarczy³o by zniszczyÌ najwiêksze miasto œwiata, niezliczona iloœÌ gigantów i innych ras zosta³a natychmiast zmia¿d¿ona. Olbrzymia dziura powsta³a w ziemi, a ogromne fale uderzeniowe przesz³y po ca³ej jej powierzchni. W koùcu, prawie wszyscy giganci zginêli.

Ci z gigantów, którzy prze¿yli, uciekli na wschód aby unikn¹Ì gniewu Einhasad. Ich trasa ucieczki by³a podobna do tej, któr¹ ucieka³a Shilen. Einhasad kontynuowa³a polowanie i pali³a gigantów jednego po drugim uderzeniami b³yskawic. Pozostali zbiegowie trzêœli siê w strachu i modlili siê do Gran Kain'a.

"Gran Kain'ie, Gran Kain'ie! Zdaliœmy sobie sprawê z naszych b³êdów. Tylko ty mo¿esz powstrzymaÌ gniew i szaleùstwo Einhasad. Nie pozwól nam zgin¹Ì, nam którzy urodziliœmy siê w tym samym miejscu co Ty, nam którzy jesteœmy najm¹drzejszymi i najsilniejszymi istotami na ziemi!"

Gran Kain nagle poczu³ przyt³aczaj¹ce wspó³czucie dla tych biednych stworzeù i pomyœla³, ¿e giganci wycierpieli ju¿ dostatecznie du¿o za ich wykroczenie. Spiêtrzy³ wiêc najg³êbsze wody po³udniowych mórz i zablokowa³ drogê Einhasad.

Einhasad krzycza³a w z³oœci: "Có¿ to? Kto warzy siê mi przeszkadzaÌ?? Eva, moja ukochana córko, pozb¹dŸ siê wody, która blokuje moj¹ drogê w tej chwili lub szykuj siê by pod¹¿yÌ œladami swojej starszej siostry!"

Eva baÂła siĂŞ Einhasad wiĂŞc natychmiast przywrĂłciÂła wodĂŞ do morza. Einhasad kontynuowaÂła swĂłj poÂścig za gigantami, zabijajÂąc ich jeden po drugim. Giganci zapÂłakali ponownie do Gran Kain'a.

"Gran Kain'ie! Najpotê¿niejszy z bogów! Einhasad kontynuuje swój poœcig, zdecydowana by nas wyniszczyÌ! Modlimy siê do Ciebie, miej litoœÌ i ocal nas!"

Gran Kain spiĂŞtrzyÂł ziemiĂŞ na ktĂłrej stali giganci. Wielki klif utrudniÂł poÂścig Einhasad wiĂŞc zakrzyknĂŞÂła gÂłoÂśnym gÂłosem.

"Maphr, moja ukochana córko! Kto oœmiela siê mi przeszkadzaÌ?! Natychmiast obni¿ l¹d. Lub b¹dŸ gotowa by pod¹¿yÌ w œlady swojej siostry!"

PrzeraÂżona tymi sÂłowami, Maphr prĂłbowaÂła obniÂżyĂŚ ziemiĂŞ, lecz Gran Kain powstrzymaÂł jÂą.

"Einhasad, dlaczego ju¿ nie przestaniesz? Ca³y l¹d zna Twój gniew i dr¿y przed Twoj¹ z³oœci¹. M¹drzy lecz g³upi giganci poznali swój b³¹d na wskroœ. Popatrz sama! Rasa dumnych i szlachetnych istot - które rz¹dzi³y œwiatem - chowa siê na w¹skim skrawku ziemi i dr¿y w strachu szukaj¹c ucieczki przed Tob¹! Ju¿ wiêcej nie bêd¹ potrafili wyzwaÌ bogów. To miejsce na wieki pozostanie wiêzieniem gigantów. Opanuj swój gniew, Twoja zemsta siê spe³ni³a."

Einhasad nadal by³a przepe³niona gniewem, nie mog³a jednak wyst¹piÌ przeciw ¿yczeniom Gran Kain'a - posiada³ on si³ê równ¹ jej w³asnej. Zdecydowa³a wiêc, ¿e tak jak rzek³ Gran Kain, lepiej bêdzie pozostawiÌ giganty na tym w¹skim, ja³owym l¹dzie aby po wieki ¿a³owali swoich grzechów, ni¿ zabiÌ ich wszystkich. Zakoùczy³a swoje polowanie i powróci³a do domu.

Po tych wydarzeniach, Einhasad rzadko mieszaÂła siĂŞ w wydarzenia na Ziemi, poniewaÂż byÂła bardzo rozczarowana jej istnieniem. Gran Kain rĂłwnieÂż zgodziÂł siĂŞ nie pojawiaĂŚ siĂŞ na Ziemi. Era bogĂłw zmierzaÂła siĂŞ ku koĂącowi.

RozdziaÂł 7: PowrĂłt do ogniska

Nieznajomy przerwaÂł swojÂą historiĂŞ.

Zafascynowani opowieœci¹, nie poruszaliœmy siê w trakcie, gdy opowiada³ historiê naszego œwiata. Jego g³os, mimo, ¿e miêkki, g³êboko wnika³ w nasze g³owy - jakby by³ magiczny. Mit, który opowiada³ by³ zupe³nie inny od tego, który znaliœmy, jednak nikt nie protestowa³. My, najwytrawniejsi wojownicy wszystkich krain, byliœmy podekscytowani, nerwowi, baliœmy siê nawet tego zwyk³ego cz³owieka. Kiedy nieopodal sowa poderwa³a siê do lotu, wzdrygnêliœmy siê na odg³os uderzeù jej skrzyde³.

Nieznajomy zachichotaÂł, uniĂłsÂł tlÂącÂą siĂŞ fajkĂŞ do ust i kontynuowaÂł swojÂą historiĂŞ.

"Nie odrzucajcie mojej opowieœci poniewa¿ ró¿ni siê od tych o bogach, które znacie. Nie ma ¿adnego dowodu, ¿e wasi ksiê¿a s¹ bli¿si prawdy ni¿ wêdrowny poeta. Historia bogów jest wol¹ bogów - nie ludzi. Wiêc jak zwyk³y ksi¹dz mo¿e znaÌ prawdê? S³uchajcie ponownie. Oto historia œwiata po znikniêciu bogów. Oto wasza historia."

[Rukyan]

RozdziaÂł 8: PokÂłosie

Na Âświecie podniosÂła siĂŞ wielka wrzawa po nagÂłym znikniĂŞciu gigantĂłw. Przyzwyczajone do rzÂądĂłw gigantĂłw, elfy, mroczne elfy, krasnoludy i ludzie postawieni zostali przed surowÂą rzeczywistoÂściÂą radzenia sobie samemu. Na szczycie tej przeraÂżajÂącej zmiany, byÂł Âświat w ktĂłrym Âżyli, zniszczony przez uderzenie MÂłota Rozpaczy. Wielu zginĂŞÂło podczas katastrofy spowodowanej przez Einhasad, wielu wiĂŞcej zginĂŞÂło w nastĂŞpstwie chaosu. Rasy Âświata bÂłagaÂły Âżarliwie bogĂłw o wybawienie, jednak bogowie nie odpowiedzieli.

Pierwszymi, ktĂłrzy zapanowali nad sytuacjÂą byÂły elfy, jako Âże byli rasÂą odpowiedzialnÂą za politykĂŞ podczas rzÂądĂłw gigantĂłw. Elfy odniosÂły sukces w jednoczeniu ras i kontynuacji Âżycia. Jednak z upÂływem czasu staÂło siĂŞ jasne, Âże elfy nie posiadaÂły tych samych zdolnoÂści do rzÂądzenia co giganci. Pierwszymi, ktĂłrzy przeciwstawili siĂŞ elfom byÂły orki.

"Czy elfy s¹ silniejsze ni¿ my? Nie! Czy elfy maj¹ prawo by nami rz¹dziÌ? Nie! Nie mo¿emy znieœÌ, ¿e s³absi od nas maj¹ czelnoœÌ wynosiÌ siê ponad nas!"

Militarna si³a orków by³a potê¿na i ¿yj¹ce w pokoju elfy nie by³y przeciwnikiem dla dumnych i nieustraszonych orków. WiêkszoœÌ l¹du natychmiast sta³a siê terytorium orków, a elfy zosta³y zepchniête w róg kontynentu. Tam elfy poszuka³y pomocy od krasnoludów, poniewa¿ wspomo¿one ich bogactwem i lepsz¹ broni¹ mia³yby szanse w starciu z orkami.
"Rasy ziemi" - wyp³akiwa³y elfy - "Przyb¹dŸcie z pomoc¹. Brutalne hordy orków przeœladuj¹ nas si³¹. Przyb¹dŸcie - walczmy z nimi wspólnie."

Jednak krasnoludy ch³odno odmówi³y pomocy elfom. W ich oczach œwiat zmieni³ siê na korzyœÌ orków. Nie by³o powodu dla pragmatycznych krasnoludów by braÌ stronê s³abszych. ChoÌ rozwœcieczone, Elfy nie mog³y zmieniÌ ich decyzji.

Elfy zdecydowaÂły siĂŞ szukaĂŚ pomocy od rasy wiatru - arteias. Ich umiejĂŞtnoÂści zwiadowcze i atak powietrzny byÂłby wystarczajÂącÂą pomocÂą dla elfĂłw by zatriumfowaĂŚ nad orkami. Delegacja elfĂłw wyruszyÂła na kraniec Âświata w poszukiwaniu pomocy arteias.

"Raso wiatru, przybywaj z pomoc¹! Barbarzyùskie orki ciemi꿹 nas sw¹ si³¹. Po³¹czmy siê i dajmy nauczkê tym g³upcom!"

Jednak, jak zwykle, arteias nie by³y zainteresowane polityk¹, czy wojnami na ziemi. Zdecydowa³y nie braÌ ¿adnej ze stron i skryÌ siê bardziej w g³êbi l¹du. Elfy by³y zrozpaczone.

"Czy nikt nam nie pomo¿e! Czy to koniec naszego rodzaju? Czy obrzydliwe orki przejm¹ wszystkie l¹dy i przypisz¹ sobie ca³¹ chwa³ê i bogactwo?"

RozdziaÂł 9: Nowe przymierze

Elfy przybite pragmatycznym podejœciem krasnoludów i neutralnoœci¹ arteias zosta³y same bez sprzymierzeùców w wojnie przeciw orkom. Pozostawione by op³akiwaÌ swój los elfy zosta³y zaskoczone pojawieniem siê przybysza w ich szeregach. Przybysz ukl¹k³ przed królem elfów, który po bli¿szym przyjrzeniu odkry³, ¿e przybysz jest przedstawicielem ludzi. Przybysz nosi³ koronê stworzon¹ z ga³êzi drzew.

"O co chodzi, przywĂłdco ludzi? - zapytaÂł krĂłl elfĂłw - "PrzybyÂłeÂś kpiĂŚ z naszego poÂłoÂżenia?"

CzÂłowiek uniĂłsÂł gÂłowĂŞ i przemĂłwiÂł - "Nie, mÂądry krĂłlu. Przybywam aby sprawdziĂŚ, czy nasze skromne siÂły mogÂą na coÂś siĂŞ przydaĂŚ."

Elfy rozradowaÂły siĂŞ, mimo Âże ludzie byli gÂłupi i sÂłabi, ich wielka liczba mogÂła wspomĂłc ich w walce.

"Godne pochwa³y, królu ludzi" - przyzna³ król elfów. "Mo¿ecie byÌ ma³o znacz¹cymi istotami, jednak wasza lojalnoœÌ i wola poœwiêcenia ¿ycia za nas jest godna podziwu. Kroczcie w walce ku zwyciêstwu, aby znaleŸÌ siê jako rasa bezpoœrednio pod elfami.

Król ludzi sk³oni³ siê g³êboko przed królem elfów, po czym uniós³ g³owê, spogl¹daj¹c na swojego elfiego odpowiednika. "Najszlachetniejszy królu" przemówi³ "My ludzie mamy tylko jedn¹ proœbê zanim rozpoczniemy walkê o wspania³e zwyciêstwo elfiej rasy. Nasze moce s¹ zbyt ma³e. Nasze zêby nie mog¹ nawet zadrapaÌ skóry orków, a nasze paznokcie s¹ bezu¿yteczne przeciw ich miêœniom. B³agamy ciê, wyposa¿cie nas w moc aby móc stawiÌ im czo³a. Nauczcie nas waszej magii."

Ta œmia³a proœba zszokowa³a i rozwœcieczy³a elfa. NauczyÌ ludzi magii? Nigdy! Rozpocz¹³ inkantacjê czaru, który zamieni³by cz³owieka w kupkê popio³u, lecz przerwa³a mu elfia przywódczyni Veora. Czu³a ona, ¿e proœba ta nie by³a groŸb¹ i powinna zostaÌ uszanowana. Ludzie byli zbyt s³abi i ma³o prawdopodobne by³o, ¿e mogliby pokonaÌ orków bez pomocy. A z ich poœledniejszym umys³em, ludzie nie byliby zagro¿eniem nawet gdyby potrafili w³adaÌ magi¹. I tak oto podjê³a decyzjê, która kosztowa³a j¹ póŸniej ¿ycie.

Ludzie szybko ch³onêli sztukê magii, ucz¹c siê o wiele szybciej ni¿ przewidywa³y elfy. Ludzkie cia³a, choÌ nie tak silne jak orków, by³y wzmacniane poprzez ci¹g³e Ìwiczenia i walki wewn¹trz rasowe. Byli biegli w pos³ugiwaniu siê swymi d³oùmi i mogli umiejêtnie w³adaÌ broni¹ a przede wszystkim ich liczba by³a olbrzymia i robi³a wra¿enie. W krótkim czasie, armia ludzi sta³a siê budz¹c¹ grozê si³¹.

RozdziaÂł 10: Sojusznik zmienia siĂŞ we wroga
Sojusz ludzi i elfów stopniowo zacz¹³ wygrywaÌ z orkami. W momencie gdy szale bitwy zaczê³y przechylaÌ siê na stronê sojuszu, krasnoludy odst¹pi³y od wspomagania orków i rozpoczê³y zaopatrywaÌ w broù ludzi . W mocniejszych zbrojach i ostr¹ broni¹ krasnoludów, ludzie mogli pobiÌ armiê orków bez pomocy ze strony oddzia³ów elfów.

Elfy zaczê³y siê niepokoiÌ mimo rosn¹cej iloœci zwyciêstw sojuszu. Wyczuwa³y, ¿e przesta³y panowaÌ nad ludŸmi, którzy roœli w si³ê. Jednak nie pozwoli³y by ich niepokój przerodzi³ siê w obawê, poniewa¿ nie potrafi³y sobie wyobraziÌ, ¿e najs³absi z nich - ludzkie œmieci - mogli wznieciÌ rewolucjê. Maj¹c ostateczne zwyciêstwo nad orkami w zasiêgu rêki, elfy nie mia³y czasu przejmowaÌ siê ras¹ ludzi. Ludzie kontynuowali sw¹ naukê wy¿szych arkanów magii, a¿ w koùcu wojna zakoùczy³a siê zwyciêstwem sojuszu ludzi i elfów. Orki zosta³y zmuszone do podpisania upokarzaj¹cego traktatu pokojowego i szybko zbieg³y we w³asne bezpieczne tereny na pó³nocnych kraùcach Elmore.

PrzywĂłdca orkĂłw ÂśmiaÂł siĂŞ odjeÂżdÂżajÂąc, "GÂłupie elfy. To zwyciĂŞstwo nie jest wasze, lecz brudnych ludzi. Jak zamierzacie kontrolowaĂŚ potwory przez was stworzone?"

SÂłyszÂąc tÂą gorzkÂą prawdĂŞ, elfy stanĂŞÂły przed nowym zagroÂżeniem - ludÂźmi. Lecz po dÂługiej bitwie, elfy byÂły zbyt zmĂŞczone i sÂłabe aby walczyĂŚ. W przeciwieĂąstwie do ludzi, z ich nowymi mocami magicznymi, ktĂłrzy byli mocni. Ludzie powstali przeciwko elfom.

Zbyt póŸno elfy zda³y sobie sprawê, ¿e przygarnê³y pod swoje skrzyd³a potomstwo smoków. Dzika walka magii przeciw magii ponownie wstrz¹snê³a œwiatem. Jednak elfy by³y zbyt s³abe by pobiÌ ludzkie zastêpy. Elfy by³y powoli spychane do momentu, w którym zmuszono je do ucieczki w bezpieczne lasy. Tam, w bezpiecznym miejscu, przygotowa³y siê do ostatecznego starcia z ludŸmi. Magia elfów by³a najsilniejsza w tych lasach, co elfy chcia³y wykorzystaÌ by zwyciê¿yÌ.

Elfy wykopa³y g³êbokie lochy, które szybko rozbrzmia³y echem krzy¿owanych mieczy i odg³osów bitwy. Lecz ostateczne zwyciêstwo trzymiesiêcznego oblê¿enia przypad³o ludziom. Ani elfia duma, ani magiczne moce lasu elfów, nawet najsilniejsza magia elfów nie mog³y sprostaÌ niekoùcz¹cemu siê nap³ywowi ludzkiej armii. Elfy odnios³y olbrzymie obra¿enia i ostatecznie uciek³y g³êboko w las. W trakcie ucieczki rzuci³y czar silnej bariery dooko³a lasów aby zapobiec przenikaniu do nich ludzi i innych ras.
I tak oto ludzie stali siĂŞ zdobywcami wszystkich krain.

RozdziaÂł 11: PowrĂłt do ogniska
Nieznajomy podniós³ wzrok, ta czêœÌ opowieœci dobieg³a koùca.

Historia ta byÂła zupeÂłnie inna niÂż te, ktĂłre sÂłyszeliÂśmy wczeÂśniej, mimo to brzmiaÂła znajomo. PiĂŞkna elfka z naszej kompani siedziaÂła cicho, jej oczy szkliÂły siĂŞ od Âłez.

Noc pog³êbi³a siê, gdy nieznajomy przemawia³ - dzikie odg³osy zwierz¹t nie by³y nigdzie s³yszalne. Wiatr przesta³ szumieÌ w liœciach drzew, nawet woda p³yn¹ca w pobliskim strumieniu nie wydawa³a ¿adnych dŸwiêków. Jedynie dŸwiêk naszych oddechów i trzasku ogniska roznosi³ siê w noc. Wygl¹da³o to jakby sama natura wstrzyma³a oddech ws³uchuj¹c siê w historiê opowiadan¹ przy ognisku.

Przysunêliœmy siê do siebie, gdy nieznajomy oczyœciwszy swoje gard³o niskim, grzmi¹cym kaszlniêciem rozpocz¹³ ponownie.

"WiĂŞc. Czy nie jest to ironiÂą, Âże najniÂższe z wszystkich istot, ludzie, ostatecznie wziĂŞÂły w posiadanie caÂły Âświat? Jednak jest to rezultat ludzkiej woli. Nawet bogowie nie wyobraÂżali sobie, Âże ludzie bĂŞdÂą rzÂądziĂŚ Âświatem.

"Teraz opowiem historiĂŞ najwiĂŞkszego, najpiĂŞkniejszego krĂłlestwa ludzi z tych jakie istniaÂły. Oto historia ludzi, ktĂłrzy kroczyli tymi samym ÂścieÂżkami co giganty."

RozdziaÂł 12: Przepisana historia
Podczas d³ugich walk przeciw orkom i elfom, ludzie zaczêli tworzyÌ miêdzy sob¹ prymitywne ksiêstwa. Centralna grupa z³o¿ona by³a z cz³onków klanu Athena i ludzi utalentowanych w pos³ugiwaniu siê magi¹. Chronili swoich ludzi, utrzymywali porz¹dek poprzez zastraszanie i okazyjnie w³¹czali siê w ma³e i wielkie bitwy.

Jednak porz¹dek ten zosta³ zburzony szybko, gdy przywódca Athena Shuniman, zjednoczy³ regiony, które znane s¹ teraz jako Aden i Elmore. Nazwa³ swoje nowe królestwo Elmoreden i koronowa³ siê na cesarza. Korona z ga³êzi zdobi¹ca czo³a jego przodków zosta³a zast¹piona z³ot¹ korona wysadzan¹, nad czo³em, klejnotami. Zosta³ uznany prawie równy bogom w tradycjach wyznawców.

Cesarz Shuniman martwiÂł siĂŞ ograniczeniami Âżycia ludzi. Fakt, Âże Gran Kain, bĂłg Âśmierci i zniszczenia, byÂł ich stworzycielem byÂło powodem ich poÂśledniejszej natury. Dodatkowo, historie jakoby byli stworzeni z resztek po innych rasach byÂły upokarzajÂące dla nowych wÂładcĂłw. Dla swego nowego krĂłlestwa potrzebowali oni nowego mitu, nowej historii, ktĂłra dowiedzie ich szlachectwa.

Ostatecznie, poprzez szeroko zakrojone reformy religijne, Shuniman uczyniÂł Einhasad, zamiast Gran Kain'a, boginiÂą ludzi. Mit i historia zmieniÂły siĂŞ, a ci, ktĂłrzy praktykowali czarnÂą magiĂŞ jak i wyznawcy Gran Kain'a, byli przeÂśladowani. Reforma religijna byÂł kontynuowana przez pokolenia i w koĂącu wszyscy ludzie uwierzyli, Âże Einhasad, bogini dobra, byÂła ich stworzycielkom, a Gran Kain byÂł po prostu bogiem zÂła. Gdy Gran Kain dowiedziaÂł siĂŞ o tym, ÂśmiaÂł siĂŞ z zadowolenia.

"Nawet jeœli nie s³u¿¹ mnie, nie bêdê z³y. Jednak g³upi ludzie, nie wa¿ne jak bêdziecie siê staraÌ, nie zakryjecie nieba swoimi rêkoma - czy niebo na prawdê jest mniejsze ni¿ wasze pojmowanie?"

RozdziaÂł 13: Elmoreden i Perios

W czasie gdy Cesarz Shuniman i królestwo Elmoreden ros³o i prosperowa³a, regiony Gracii za morzem wci¹¿ dudni³y od wrzawy. Geografia Gracii by³a ró¿norodna i niebezpieczna i podczas, gdy wielu ludzi walczy³o o przejêcie kontroli nad nimi, nie pojawi³y siê wystarczaj¹ce si³y aby scaliÌ rz¹d. Ma³e królestwa znaczy³y krajobraz, roszcz¹c sobie prawa do sp³achetków ziemi i przeprowadzaj¹c pomniejsze najazdy i wiêksze bitwy w walce o dominacjê.

Nadesz³y dni, kiedy silna armia Elmoreden najecha³a Gracia przez wschodni most morski i królestwo Gracii zosta³o zmuszone do przymierza we w³asnej obronie. WiêkszoœÌ rodzin królewskich i arystokracji zosta³o wyciêtych w pieù. Arystokracja, która przetrwa³a uros³a w si³ê. W koùcu, inwazja Elmoreden zosta³a odparta, pos³u¿y³a jednak do stworzenia podstaw dla zjednoczonego królestwa Gracia. Królestwo zosta³o nazwane Perios.

Od tego czasu, Perios i Elmoreden rozpoczê³y zmagania w osi¹gniêciu dominacji. Elmoreden, które pierwsze stworzy³o zjednoczone królestwo i posiada³o wiêksz¹ si³ê militarn¹ by³o o wiele potê¿niejsze. Lecz Perios mia³ inn¹ przewagê. Po pierwsze, morze rozgraniczaj¹ce królestwa, ogranicza³o szlaki, którymi mog³o atakowaÌ Elmoreden. Równie¿ du¿ej wagi by³ fakt, ¿e ludnoœÌ Perios posiada³a potê¿ne relikwie, pozostawione przez giganty, które mog³y pos³u¿yÌ w zmaganiach.

Pomimo swojej poraÂżajÂącej potĂŞgi, w ostatecznoÂści krĂłlestwo Elmoreden nie mogÂło podbiĂŚ Perios.[color]

RozdziaÂł 14: Beleth i WieÂża KoÂści SÂłoniowej
W krĂłlestwie Elmoreden wznosiÂła siĂŞ WieÂża KoÂści SÂłoniowej, szkoÂła nauczania magii. Magowie z WieÂży KoÂści SÂłoniowej pracowali nad odzyskaniem, poznaniem i ulepszeniem magii staroÂżytnych gigantĂłw. Magiczne moce uczonych z wieÂży byÂły wielkie, i w pewnym momencie ich wpÂływy w krĂłlestwie byÂły bliskie tych, ktĂłre posiadaÂł cesarz Elmoreden.

Wœród tych w Wie¿y z Koœci S³oniowej by³ Beleth, najsilniejszy ze wszystkich mag, jeden z najwiêkszych geniuszy, którzy kiedykolwiek kroczyli po œwiecie. Beleth wpad³ w obsesjê magii gigantów i uda³o mu siê posi¹œÌ prawie wszystkie ich moce. Lecz moc gigantów by³a przeklêta, nieprzeznaczona dla ludzi. Ambicje Beleth'a i pragnienie kontroli zaw³adnê³y nim. Zaalarmowane, królestwo i magowie z Wie¿y Koœci S³oniowej po³¹czyli swe moce aby pozbyÌ siê Beleth'a. Lecz Beleth posiad³ nadzwyczajne si³y i moce w mrocznych sztukach.

W koùcu, magowie Wie¿y Koœci S³oniowej u¿yli zakazanej czarnej magii aby st³umiÌ moce Beleth'a na tyle, aby by³o mo¿liwe jego pojmanie i umieszczenie w zapieczêtowanych lochach pod wie¿¹. Pomimo rycerzy i magów pilnuj¹cych pieczêci, Beleth'owi uda³o siê j¹ z³amaÌ i zbiec. Zbieg³ na wyspê Hellbound aby odzyskaÌ swe si³y i kontynuowaÌ w ambitnych planach zaw³adniêcia œwiatem.

Czarna magia rzucona by spĂŞtaĂŚ Beleth'a miaÂła dodatkowy trwaÂły efekt. PoÂłudniowe czĂŞÂści regionu znane dziÂś jako Gludio popadÂły w ruinĂŞ w wyniku czarnej magii, a wielu ludzi zginĂŞÂło, gdy rzucano czary. KrĂłlestwo oskarÂżaÂło o to Beleth'a i rozpuÂściÂło plotki, Âże Beleth byÂł zÂłem wcielonym poÂśrĂłd ludzi.

[Rukyan]

RozdziaÂł 15: Niezgoda wÂśrĂłd elfĂłw
W tym czasie, wielkie zmiany zasz³y w lasach elfów. Straciwszy kontrolê nad kontynentem na rzecz ludzi, elfy stopniowo traci³y swoj¹ pewnoœÌ siebie. Wszystkie zapomnia³y o swoich ambicjach by rz¹dziÌ ziemi¹ i sta³y siê zadowolone z ich spokojnego ¿ycia poœród lasów.

ByÂła jednak grupa znana jako BrÂązowe Elfy, ktĂłrÂą mierziÂło samozadowolenie elfĂłw. OpĂŞtani ambicjÂą, nalegali na kontynuowanie walki z ludÂźmi, nawet jeÂśli wymagaÂłoby to wykorzystania zakazanej czarnej magii. Jednak, postawa ta napotkaÂła gwaÂłtowny sprzeciw pozostaÂłych elfĂłw.

W tym czasie, ludzki mag pojawiÂł siĂŞ poÂśrĂłd BrÂązowych ElfĂłw i podchodzÂąc do ich przywĂłdcy rzekÂł:

"Królu Br¹zowych Elfów - po¿¹dasz mocy. Jednak s³abe Leœne Elfy i ich poplecznicy boj¹ siê tego, ¿e posi¹dziesz wielkie moce, których tak pragniesz. Ich jedynym zmartwieniem jest to, ¿e zaatakujesz ich albo œci¹gniesz na nich jeszcze wiêksz¹ plagê poprzez prowokowanie ludzi. To s¹ te strachliwe myœli, które stworzy³y s³aboœÌ wœród elfiej rasy.

PrzywĂłdca BrÂązowych ElfĂłw odpowiedziaÂł ostroÂżnie: "Kim jesteÂś ludzki magu? Jaki cel masz w oszukiwaniu nas?"

"Moje imiê brzmi Dasparion i jestem zwyk³ym magiem. Lecz posiad³em moce, które po¿¹dasz. Mogê pomóc Ci w spe³nieniu ambicji, lecz w zamian musisz mi daÌ to czego ja po¿¹dam."

"Tego, co po¿¹dasz? A có¿ to mo¿e byÌ?"

"Tw¹ m³odoœÌ. Sekret wiecznego ¿ycia". K¹ciki ust Dasparion'a drgnê³y w s³abym uœmiechu. "Pomimo, ¿e jestem utalentowany w pos³ugiwaniu siê magi¹, wci¹¿ jestem cz³owiekiem a d³ugoœÌ mojego ¿ycia nie przekroczy nawet stu lat. Wiêc, królu Br¹zowych Elfów, jaka jest twoja decyzja? Mo¿emy pomóc sobie wzajemnie w osi¹gniêciu tego, co po¿¹damy."

Uwiedzione przez moce czarnej magii, ktĂłrÂą posiadaÂł Dasparion, BrÂązowe Elfy zaakceptowaÂły jego propozycjĂŞ i wyuczyÂły siĂŞ mrocznej sztuki pod jego przewodnictwem. W zamian Dasparion posiadÂł wiedzĂŞ o nieÂśmiertelnoÂści i opuÂściÂł lasy zadowolony.

W wyniku tych zdarzeù, elfy wygna³y Br¹zowe Elfy które porzuci³y Einhasad i pod¹¿y³y za Gran Kain'em. Wywi¹za³a siê bitwa pomiêdzy elfami. Br¹zowe Elfy, zachowa³y siê tak jak przewidzia³ Dasparion w swoim spisku, u¿y³y zabójczego czaru, aby zniszczyÌ Leœne Elfy. Jednak Leœne Elfy, wydaj¹c swoje ostatnie tchnienie, przeklê³y Br¹zowe Elfy. W wyniku kl¹twy zgni³y lasy zamieszkane przez Br¹zowe Elfy i w ten sposób sta³y siê ras¹ ciemnoœci. Od tego czasu, Br¹zowe Elfy znane s¹ jako Mroczne Elfy.

RozdziaÂł 16: Koniec zÂłotej ery
Z³ota era Elmoreden trwa³a oko³o tysi¹ca lat od swojego pocz¹tku, gdy panowa³ cesarz Baium. Wielk¹ charyzm¹ i umiejêtnoœciami przywódczymi, Baium stworzy³ najsilniejsz¹ armiê w historii królestwa. Armia ta przegna³a orki, które posiada³y du¿e wp³ywy w pó³nocnych obszarach Elmore, w czarne lasy, znane póŸniej jako Królestwo Orków. Dodatkowo, armia Baium'a przeprowadza³a ataki wymierzone przeciw królestwu Perios, doprowadzaj¹c w koùcu do okupacji po³udniowych czêœci Gracii.

W swych póŸniejszych latach, Baium straci³ zainteresowanie podbojami i u¿y³ swoich królewskich si³ w rozpoczêcie konstrukcji misternej wie¿y siêgaj¹cej chmur.

"Moje imiê powoduje strach we wszystkich zak¹tkach kontynentu. ¯ycie tysiêcy mo¿e zostaÌ przerwane lub ocalone skinieniem mojej rêki. Moja si³a jest absolutna. Ale tego, ¿e mogê mieÌ te moce tylko przez parê dekad nie mogê znieœÌ! Nie - muszê otrzymaÌ od bogów ¿ycie wieczne i rz¹dziÌ moim królestwem po wsze czasy!"

Budowa wspania³ej wie¿y projektu Baium'a trwa³a 30 lat. Baium zamierza³ u¿yÌ wie¿y do wspiêcia siê do rezydencji bogów i uzyskaÌ sekret ¿ycia wiecznego. Gdy wspi¹³ siê na wie¿ê, bogowie sprzeciwili siê jego planom i dali mu tak¹ odpowiedŸ:

"Potomku niskich ludzi, niski cz³owieku: Wa¿ysz siê brukaÌ nasze rezydencje dla w³asnego nieskoùczonego ¿ycia? Czy niczego nie nauczy³eœ siê z lekcji jak¹ odebrali giganci? Bardzo dobrze, jeœli wieczne ¿ycie jest tym czego pragniesz, otrzymasz od nas to czego po¿¹dasz. Jednak nigdy nie opuœcisz ju¿ swojej wie¿y."

Œci¹gn¹wszy na siebie gniew bogów, Baium zosta³ uwiêziony po wsze czasy na szczycie swojej wie¿y. Po nag³ym znikniêciu cesarza, zaciêta rywalizacja wdar³a siê pomiêdzy cz³onków królewskiej rodziny w walce o tron. Równie¿ arystokracja wykorzysta³a sposobnoœÌ do zg³oszenia swoich roszczeù do tronu, co popchnê³o ca³e królestwo Elmoreden w konflikt wewnêtrzny. Koszty i ogrom prac w konstrukcji wie¿y os³abi³y królestwo. Dodatkowy konflikt i walki o tron przepe³ni³y czarê goryczy. Wspania³e królestwo Elmoreden, panuj¹ce nad kontynentem przez wiêcej ni¿ tysi¹clecie gwa³townie popad³o w ruinê. Przez 20 lat królestwem rz¹dzi³ chaos.

RozdziaÂł 17: PowrĂłt do ogniska
Historia, opowiadana w zamian za jedzenie i ciepÂło ognia, rozwinĂŞÂła siĂŞ w nieprzyjemny sposĂłb. Nie znaliÂśmy toÂżsamoÂści przybysza, nie wiedzieliÂśmy rĂłwnieÂż dlaczego opowiadaÂł nam te historie. SÂłuchaliÂśmy dalej, przykuci, nie mogÂąc odwrĂłciĂŚ wzroku ani poruszyĂŚ siĂŞ, tak jakby niewidzialna siÂła przykuÂła nas do siedzeĂą.

Mê¿czyzna zachowywa³ siê tak jakby nas tam w ogóle nie by³o. Zebra³ suche ga³¹zki zalegaj¹ce dooko³a i dorzuci³ je do dogasaj¹cego ognia. P³omienie, które ju¿ zanika³y, rozpali³y siê z odnowion¹ si³¹. Mê¿czyzna nawet nie spojrza³ w naszym kierunku i ponownie zacz¹³ mówiÌ.

"Moja opowieœÌ ju¿ prawie dobiega koùca. Historia, któr¹ teraz opowiem jest znana - o zmaganiach ludzi, które tocz¹ siê do dziœ dzieù. Oto historia kontynentu po upadku Elmoreden."

RozdziaÂł 18: Bitwa o kontynent
Podczas gdy rozpad Elmoreden spowolni³ upadek królestwa Perios, nic nie mog³o powstrzymaÌ nadchodz¹cych na Graci'e plag od po³udnia, ani niszcz¹cego zimna, które nadesz³o z pó³nocy. Tak jak wczeœniej Elmoreden, Perios znik³ w zakurzonych tomach historii.

Po upadku tych wielkich kiedyœ królestw, ziemie zosta³y uwik³ane w potworne zamieszanie, a mroczne czasy przypomnia³y wszystkim o pok³osiu Wielkiej Plagi. Ludzka arystokracja walczy³a ze sob¹ o panowanie, niektórzy z nich nadawali prawa ziemskie nieludziom w zamian za pomoc militarn¹. Orki wykorzysta³y t¹ okazjê i stan¹wszy na nogi odbudowa³y swoj¹ si³ê. Zreorganizowawszy swoje armii, Orki ponownie rozpoczê³y kampaniê dominacji nad kontynentem. Ich armie by³y potê¿ne i wkrótce okupowa³y pó³nocne obszary Elmore, jednak wewnêtrzne walki pomiêdzy szlacht¹ i pospólstwem orków os³abi³y ich moc.

PoÂśrĂłd konfliktĂłw, Elfom pozostaÂła walka o Âżycie w niekoĂączÂącej siĂŞ bitwie przeciw swoim mrocznym pobratymcom. A krasnoludy nie byÂły przeciwnikiem dla siejÂącej zniszczenie armii OrkĂłw i Âłatwo zostaÂły zepchniĂŞte na bok.

W miêdzyczasie, pojawi³ siê dominuj¹cy od³am ludzi, znany jako królestwo Elmore. Roœcili oni sobie bezpoœrednie pochodzenie z linii cesarza Elmoreden, co bêd¹c prawd¹ lub mitem, zosta³o szeroko zaakceptowane, poniewa¿ posiadali oni prawdê si³y i miecza jako poparcie swych s³ów. Armia Elmore star³a siê z armi¹ orków w trakcie wielu przera¿aj¹cych bitew. Wojna toczy³a siê latami, obie strony ponosi³y olbrzymie jej koszty. Pomimo, ¿e si³y armii by³y zrównowa¿one, a ludzie zdziesi¹tkowali wroga, czysta si³a potê¿nej armii orków by³a budz¹cym grozê przeciwnikiem. Pomimo to, w koùcu, pokonani Orkowie ponownie zostali zepchniêci z powrotem do swoich ziem, gdzie wyczekiwali na odpowiedni czas i opracowywali zemstê. Ci z krasnoludów, którzy przetrwali, zostali wygnani z kontynentu ludzi w g³¹b Gór Grzbietowych.

Z ograniczonymi si³ami militarnymi, armia Elmore objê³a kontrolê nad ca³ymi pó³nocnymi obszarami i pomaszerowa³a na po³udnie z misj¹ zjednoczenia kontynentu pod flag¹ Elmore. Jednak zjednoczenie podzielonego kontynentu nie by³o im dane. Oren, najpotê¿niejsze z po³udniowych królestw, opar³o siê najeŸdŸcy z pomoc¹ silnych magów i znakomicie wyÌwiczonym ¿o³nierzom - Elmore nie by³o przeciwnikiem dla zaciek³oœci armii broni¹cej swojej ziemi.

Ró¿ne po³udniowe królestwa prosperowa³y pod ochron¹ Oren i wspólnie zaczê³y formowaÌ jeden naród. Królestwa te utrzymywa³y równowagê miêdzy sob¹, prosperowa³y i uros³y w si³ê.

RozdziaÂł 19: Powstanie dwĂłch krĂłlestw
Liczne wojny trwaÂły przez wiele generacji, i w tym chaosie, Gracia staÂła siĂŞ pierwszom, ktĂłra rozpoczĂŞÂła starania o zjednoczenie. CzÂłowiek zwany Paris\'em, dziĂŞki swemu mĂŞstwu i nadzwyczajnej sile przysporzyÂł chwaÂły swoim ludziom, wygrywajÂąc wiele bitew i obejmujÂąc we wÂładanie ziemie w imieniu Beheim'a.

Paris zosta³ uznany legendarnym, kiedy wraz ze swoj¹ armi¹ stan¹³ naprzeciw z³owrogich górali z Quaser. W desperackiej walce z Tor'em, najpotê¿niejszym wojownikiem Quaser, Paris zada³ mu decyduj¹c¹ ranê. Legenda mówi, ¿e Tor, który nie przegra³ nigdy wczeœniej ¿adnej walki, powiedzia³,

"Czy ty na prawdê jesteœ cz³owiekiem? Ta si³a, ta szybkoœÌ!"

StojÂąc przed swoim wrogiem, Paris popatrzyÂł na pole bitwy i odparÂł,

"Tak bardzo pragn¹³em zjednoczyÌ te ziemie... Odwa¿ny wojowniku pó³nocy, przyrzeknij mi swoj¹ lojalnoœÌ, a razem podbijemy wszystkich, którzy siê nam sprzeciwi¹."

I tak Paris poprowadzi³ rycerzy Bia³ego Soko³a i rycerzy Wiatry i nowego sprzymierzeùca - górali przez l¹dy Gracii i osi¹gn¹³ wiele zwyciêstw wojennych. Powierzchnia Beheim rozros³a siê wiêcej ni¿ piêciokrotnie ni¿ pierwsze granice, a Paris zorganizowa³ powstanie przeciw rz¹dz¹cymi i siêgn¹³ po tron.

W miĂŞdzyczasie, poÂłudniowe obszary wrzaÂły aktywnoÂściÂą i wielu byÂło zaniepokojonych burzliwymi wiadomoÂściami z Gracii i Elmore. Charyzmatyczny przywĂłdca o imieniu Raoul, poprowadziÂł swojÂą wÂłasnÂą kampaniĂŞ by zgromadziĂŚ wojska pod swojÂą flagÂą. PÂłomienny mĂłwca, Raoul pokonaÂł tych, ktĂłrzy mu siĂŞ przeciwstawili - nie broniÂą lecz sÂłowami. Jedna z jego przemĂłw brzmiaÂła z reguÂły tak:

"Panowie ziemi! Czy nie widzicie co siê dzieje poza naszymi granicami? Budz¹cy grozê wrogowie maszeruj¹ na nas w czasie tej mowy! Królestwo Elmore d³ugo po¿¹da³o naszego bogactwa i naszych ziem, a teraz czeka tylko na odpowiedni czas by uderzyÌ. Jeœli obszary Gracii za morzem tak¿e zdecyduj¹ siê ruszyÌ, bêdziemy pokonani! Nie ma innej opcji jak po³¹czyÌ nasze armie razem pod jedn¹ flag¹ i przygotowaÌ siê do wojny."

Raoul u¿y³ perswazji by stopniowo po³¹czyÌ po³udniowe tereny ze sob¹. Jednak dostrzegane zagro¿enie ze strony królestwa Elmore nie by³o tak wielkie jak siê wydawa³o, poniewa¿ by³o ono zbyt zajête radzeniem sobie z masowym powstaniem orków by zwracaÌ uwagê na Aden.

Mimo wszystko, Raoul jako pierwszy po³¹czy³ si³y ze swoim lojalnym sprzymierzeùcem Inadril'em i po³¹czone razem ziemie zapocz¹tkowa³y królestwo Aden. W przeciwieùstwie do Paris'a Raoul toczy³ bezkrwaw¹ kampaniê i ³atwo przy³¹czy³ zachodnie Giran i Dion.

To wÂłaÂśnie w Oren pierwszy raz przeciwstawiono siĂŞ planom Raoul'a. Oren przypisywaÂło sobie przewodnictwo poÂłudniowych ziem i nie zaakceptowaÂło innego niÂż ich przywĂłdcy. Ostatecznie dwa krĂłlestwa starÂły siĂŞ z sobÂą, lecz to krĂłlestwo Aden osiÂągnĂŞÂło nadzwyczajne zwyciĂŞstwo. KrĂłlestwo Gludio, bĂŞdÂąc Âświadkiem potĂŞgi armii Aden, dobrowolnie wybraÂło sojusz z Aden, koĂączÂąc tym samym jednoczenie. Od tego czasu, Raoul znany jest jako KrĂłl Zjednoczenia.

RozdziaÂł 20: NastĂŞpcy tronĂłw
WkrĂłtce po zjednoczeniu Aden, Gracia ogarnĂŞÂła wÂłasne ziemie, gdy ostatni przeciwnik, Hwuh, wpadÂł w rĂŞce Paris'a. Paris przeniĂłsÂł stolicĂŞ do Arpenino i zreorganizowaÂł struktury swojego krĂłlestwa.

Nowe, potê¿ne Aden udowodni³o, dziêki udanej obronie przeciw zakusom Elmore, ¿e jest si³¹ z któr¹ trzeba siê liczyÌ. Jednak¿e, nowa strona zosta³a przewrócona w historii Aden, kiedy spad³a na wszystkich wiadomoœÌ o nag³ej œmierci Raoul'a. Wyczuwaj¹c dogodny moment na uderzenie, Elmore
wielokrotnie naje¿d¿a³o pó³noce obszary Aden. Nastêpca Raoul'a, Trabis, potrafi³ odeprzeÌ najeŸdŸcê, jednak wkrótce zmar³ w wyniku tajemniczej choroby. Nastêpnym w kolejce do tronu by³ szesnastoletni ch³opiec o imieniu Amadeo.

Us³yszawszy t¹ wiadomoœÌ, Paris zakrzykn¹³, "Niebiosa wspomagaj¹ nasze królestwo Gracia. Szesnastoletni król? To bêdzie upadek królestwa Aden!"

Lecz Paris powa¿nie nie doceni³ m³odego Amadeo. M³ody król odniós³ sukces w b³yskotliwej obronie przeciw zmasowanemu atakowi Elmore i Paris wyczu³, ¿e okazja do podbicia Aden wymyka mu siê. Ignoruj¹c rady wszystkich, w³¹czaj¹c rady od Dillios'a, swojej zaufanej prawej rêki, Paris rozpocz¹³ zmasowany atak l¹dem i z morza.

Wyniki byÂły katastrofalne.

Asteir, pozbawiony w³adzy król Elmor, po³¹czy³ swoje si³y z Aden, d³ugoletnim wrogiem swego ojca.

"Nie masz wstydu? Powinieneœ paœÌ na swój miecz za popieranie strony wrogów swojego ojca! wykrzycza³ w z³oœci Paris.
Asteir zignorowa³ komentarz i odpowiedzia³, "M³odym mogê siê zaj¹Ì póŸniej, teraz ty jesteœ moj¹ g³ówn¹ zdobycz¹."

Bitwa o Giran by³a punktem zwrotnym wojny, si³y Gracii, pobite i zdemoralizowane uciek³y na w³asne ziemie. Pora¿ka inwazji na Aden pozostawi³a g³êbok¹ ranê w dumie Paris'a, który nigdy nie doœwiadczy³ przegranej. W koùcu Paris zachorowa³ i wkrótce po tym zmar³ .
Nastêpc¹ Gracii by³ s³abowity cz³owiek o imieniu Carnaria, którego wielu uznawa³o za niezdolnego do rz¹dzenia królestwem. W koùcu, Cucarus zakwestionowa³ prawo Carnaria do tronu. Wspierany przez kiedyœ zaufanego doradcê Paris'a Dillios'a, Cucarus uzyska³ popularnoœÌ wœród ludu Gracia, i dokona³ roz³amu królestwa na dwie frakcje. Pó³nocna i Po³udniowa Gracia sta³y siê zawziêtymi wrogami, a ich zmagania poch³ania³y ca³¹ ich energiê.
By³y to najlepsze wiadomoœci dla Amadeo, który wykorzysta³ przerwê w walkach by wzmocniÌ królestwo Aden. Dziêki jego staraniom, Aden, Elmore i Gracia zawar³y traktat pokojowy i wiek niepewnego pokoju przemin¹³.

RozdziaÂł 21: Epilog

Gdy mĂŞÂżczyzna skoĂączyÂł swojÂą historiĂŞ, ÂświatÂło zaczĂŞÂło rozjaÂśniaĂŚ mroczne niebo. DÂługa noc skoĂączyÂła siĂŞ i nadchodziÂł ranek. Z ognia nie pozostaÂło nic prĂłcz tlÂącego siĂŞ popioÂłu.

"WiĂŞc moje opowiadanie dobiegÂło koĂąca. Gdy czas bĂŞdzie przemijaÂł, moÂże historia bĂŞdzie kontynuowana? Kto wie, moÂże ktĂłregoÂś dnia wasze imiona znajdÂą siĂŞ w tej opowieÂści?"
Poranne promienie sÂłoĂąca rozpeÂłzaÂły siĂŞ po ziemi i mogÂłem wyczuĂŚ poÂśpiech, jakby omijaÂły mnie znaczÂące wydarzenia. ZabraÂło mi chwilĂŞ by wydobyĂŚ z siebie gÂłos i odwaÂżyĂŚ siĂŞ zapytaĂŚ "Kim jesteÂś? Dlaczego opowiadasz nam te historie i jak moÂżesz znaĂŚ je wszystkie?"

Mê¿czyzna bez s³owa powsta³ na nogi. Gdy stawa³, zacz¹³ rozrastaÌ siê! Wydawa³ siê normalnym cz³owiekiem gdy siedzia³, ale teraz by³ gigantyczny, wysoki prawie na 20 stóp - rzucaj¹c cieù na ca³¹ grupê. Jego rysy pozosta³y nierozpoznawalne pod jego kapturem. Powoli, subtelnie zacz¹³ zanikaÌ. Mogê tylko opisaÌ to teraz jako wiêdniêcie jego brzegów i nagle w podmuchu wiatru znikn¹³ jak py³.
Nie powiedziaÂł nam wtedy, lecz teraz myÂślĂŞ, Âże wiem kim on byÂł. Przebieranie siĂŞ aby opowiadaĂŚ historiĂŞ ras Âświata byÂło dokÂładnie tym, co mogÂło przystawaĂŚ do kogoÂś, kto istniaÂł od poczÂątku Âświata. MoÂże nawet do kogoÂś, kto stworzyÂł rasĂŞ ludzkÂą.

Skocz do: Wybierz cel: ----------------------------- KSIÊGA GROMU ----------------------------- => Stare Zapiski => Raptularz => Kodeks Burzy => ZostaĂą najemnikiem ! ===> Zniszczona mapa ===> SÂłup ochotnikĂłw ===> ÂŚwieÂżaki! => SÂłup zleceĂą - ZewnĂŞtrzny