Arius

Marmurowe uliczki Heine skrywajÂą wiele tajemnic ale nawet ÂściÂśle strzeÂżone sekrety w nieodpowiednich rĂŞkach czĂŞsto przybierajÂą miano plotek...

Niedaleko miasta na terenie starej przystani zamieszkiwaÂła z pozoru normalna rodzina, matka jak to matka, caÂłymi dniami ÂślĂŞczaÂła nad garami i zawracaÂła gitarĂŞ zapracowanemu ojcu. Te maÂłÂżeĂąstwo z koniecznoÂści, bo przecieÂż nie dla posagu, a moÂże nawet samo rĂłwnie koniecznie konsumowanie maÂłÂżeĂąstwa? Tak czy siak daÂło poczÂątek nowemu Âżyciu, Ăłw pÂłĂłd nazwano Arius z gĂłry zakÂładajÂąc Âże bĂŞdzie to chÂłopiec. Bo przecieÂż co komu po kolejnej kurze domowej? NajwyÂżej zgoliÂłoby siĂŞ cĂłrunie na Âłyso i wysÂłaÂło na kuter, bynajmniej zapach Âśledzia nie byÂłbym niczym dziwnym. WracajÂąc do meritum naszej miejskiej legendy, do rodziny Aquadell, pominiemy jakÂże cudowny okres noszenia Ariusa w brzuszku i dÂługim krokiem skoczymy do wczesnego dzieciĂąstwa.

Aquadellowie utrzymywali siĂŞ z ryboÂłĂłwstwa co juÂż z normalnoÂściÂą mniej miaÂło wspĂłlnego, gdyÂż w morzu Âłatwiej znaleÂźĂŚ coÂś przez co moÂżna byĂŚ zjedzonym, a nie coÂś co moÂżna zjeÂśĂŚ. Z tego powodu cienko przĂŞdli, co zÂłowili to zjedli, a o sprzedaÂży nie byÂło mowy. Niestety kolejnym rodzinnym fatum okazaÂł siĂŞ pierworodny, im starszy byÂł tym bardziej zamkniĂŞty i jak to mawiali rodziciele tĂŞpy. CaÂłymi dniami potrafiÂł patroszyĂŚ rybĂŞ, dokÂładnie wyjmujÂąc jej bebechy kiedy kaÂżdego normalnego mrocznego doprowadziÂłoby to do szewskiej pasji. Nie raz dochodziÂło do sytuacji Âże zrobiÂł mamuni paciorki z rybich oczu, czy teÂż kapturek na przyrodzenie dla tatusia z rybich jelitek. Och, jakÂże sÂłodki byÂł z niego chÂłopczyk! Po rybach rozbieranych na czĂŞÂści pierwsze, byÂły ryby na przerĂłÂżne sposoby zabijane ÂżyÂłkÂą. CoÂś sobie chÂłopak upatrzyÂł w tym tatusiowym sprzĂŞcie Âże z wielkÂą chĂŞciÂą rozwijaÂł swoje socjopatyczne wdziĂŞki. Jak juÂż ryby mu siĂŞ znudziÂły, przyszÂła pora na pieski, krĂłwki, a potem nawet dzieci sÂąsiadĂłw. Nie takie maÂłe, wrzeszczÂące bachory z ktĂłrymi ledwo moÂżna wytrzymaĂŚ. Nastolatkowie, wredni i patrzÂący na Âświat z pogardÂą, na cep rĂłwnieÂż. Dlatego nikomu ich nie byÂło szkoda. Pewnej upojnej nocy pan Aquadell spĂłÂłkujÂąc z paniÂą Aquadell usÂłyszeli przedziwne dÂźwiĂŞki przypominajÂące kastrowane prosie. Z impetem wybiegli przed chatĂŞ tylko po to by ujrzeĂŚ ukontentowanego Ariusa, a tuÂż przed nim na dwĂłch balach rozciÂągniĂŞtego na ÂżyÂłkach syna ÂŻytniowskich. (Pole na przeciwko przystani, a raczej kompostownik) Jako Âże utyty byÂł wielce, w ciemnoÂści bardziej knura przypominaÂł niÂż czÂłowieka. Ale kto by spuszczaÂł krew ze Âświniaka na piasek, no kto!? Przecie kaszaneczka rzecz przednia i droga. TakÂże siĂŞ domyÂślili Âże to czÂłowiek, nad ktĂłrym ich syn siĂŞ pastwi i z niecierpliwoÂściÂą czeka na jego ÂśmierĂŚ, spuszczajÂąc krew z grubego cielska przy pomocy haczykĂłw na wiĂŞksze sztuki. Pan Aquadell w koĂącu nie wytrzymaÂł i wystraszony odezwaÂł, a raczej ryknÂąÂł do syna :

- Synku, synku ! Co Ty najlepszego zrobiÂłeÂś!

PÂłaczliwy ton ojca uderzyÂł niczym grom w uszy zajĂŞtego torturami Ariusa.

- WÂłaÂśnie, synusiu! SkĂłra by byÂła dla tatusia na nowy kapoczek!

RyknĂŞÂła delikatnie wkurzona mamusia do wtĂłru.

- Przepraszam mamo, nastĂŞpnym razem pĂłjdzie lepiej.

ChÂłopak wzruszyÂł ramionami i wrĂłciÂł do swoich spraw, nie przejmujÂąc siĂŞ nic a nic uwagami rodzicieli.

Wiadomo po kim Arius miaÂł psychopatyczne skÂłonnoÂści, niestety kiedy ojciec przekonaÂł siĂŞ z kim musi spaĂŚ pod jednym dachem od tylu lat, a niczego siĂŞ nie domyÂślaÂł - WziÂąÂł i dostaÂł zawaÂłu. O i od tak, bez Âżadnego tragizmu zrobili z niego kaszankĂŞ i poduszki. Bo przecieÂż nic siĂŞ nie moÂże zmarnowaĂŚ, prawda?

PĂłÂźniejszymi czasy po Heine krÂąÂżyÂła historia o mrocznym elfie w odzieniu z ludzkich skĂłr, tandetnym sÂłomianym kapelusiku i z zestawem hakĂłw, haczykĂłw i ÂżyÂłek za pazuchÂą. Podobno napadaÂł na co gÂładsze dziewki i mĂŞÂżĂłw, obdzierajÂąc ich ze skĂłry, wyjmujÂąc flaki, separujÂąc miĂŞso od koÂści i spuszczajÂąc krew. Po takim filetowanku trudno byÂło siĂŞ domyÂśliĂŚ kogo tak na prawdĂŞ zabiÂł, przez trzy lata znaleziono okoÂło piĂŞĂŚdziesiĂŞciu szkieletĂłw na terenie caÂłego Innadrilu. Ale za to obroty kaszaneczkÂą wzrosÂły! Taki nowy rodzinny interes.

PochĂłwek robiono masowo, w jednej ogromnej trumnie, poniewaÂż nikt nie byÂł w stanie zgadnÂąĂŚ czyje koÂści sÂą czyje.

A po co siĂŞ sprzeczaĂŚ o gÂłupoty?

Nie znane przed chorobÂą.

(StopieĂą Pierwszy - AntyspoÂłeczny manipulator.)

Wyniszczony chorobÂą umysÂł zrobiÂł z niego idealny przykÂład socjopaty, nie potrafi dostosowaĂŚ siĂŞ do Âżycia w spoÂłeczeĂąstwie. Nie trzyma siĂŞ ogĂłlnie ustalonych norm i zasad etyki spoÂłecznej, Âżyje wedÂług wÂłasnych jemu znanych reguÂł. CzĂŞsto kÂłamie i manipuluje innymi dla wÂłasnych celĂłw, nie ma wstydu ani poczucia winy, sÂłowo odpowiedzialnoÂśĂŚ jest mu obce. Nie przywiÂązuje siĂŞ do miejsc ani ludzi. Aby osiÂągnÂąĂŚ wyznaczony cel potrafi nawet udawaĂŚ miÂłego, szarmanckiego bÂądÂź zabawnego. Niestety po dÂłuÂższej chwili takiej zabawy wraca poprzedni chÂłĂłd lub odpÂływa w swoje szaleĂąstwo.

(StopieĂą drugi - Autystyczny krawiec.)

W pewnych okolicznoÂściach pobudzajÂących jego chore ÂżÂądze, zmienia siĂŞ w gÂłuchego na wszelkie proÂśby i rozkazy przygÂłupa, z pasjÂą oglÂądajÂącego cudze skĂłry i wÂłosy. CiÂągle zbiera wymiary i oglÂąda czyjÂąÂś skĂłrĂŞ lub czuprynĂŞ na tle swojego pÂłaszczu, jakby przymierzajÂąc. Nie wiadomo co wtedy myÂśli i czuje, wyglÂąda na niezwykle pobudzonego i rozmawia sam ze sobÂą. Stan ten moÂże trwaĂŚ godzinami lub parĂŞ minut, w zaleÂżnoÂści od stopnia wycieĂączenia umysÂłu. Nie zwraca wtedy uwagi na bĂłl, upokorzenia, gÂłĂłd czy nawet zagroÂżenie Âżycia.

(StopieĂą trzeci - Psychopata)

CaÂłkowicie traci rozum w sprzyjajÂących temu okolicznoÂściach, staje siĂŞ nieobliczalny, impulsywny i spontaniczny. Kieruje siĂŞ wÂłasnÂą ÂżÂądzÂą i naturalnym instynktem przetrwania...